Steenbokken

19-6-2021

Een steenbok is een bijzonder dier wat vooral in de hogere bergen van de alpen te vinden is. En dit dier wilde ik deze vakantie maar al te graag zien. Terwijl mijn ouders en ik door de Gorges du Malpasset liepen, zocht ik de rotsen die hoog boven ons uittorenden af. Halverwege de wandeling spotte ik een paar stippen op een groen veldje schuin boven ons. Ja hoor, daar waren ze! Met mijn camera zoomde ik zo ver mogelijk in en tot mijn grote vreugde waren het niet alleen een paar vrouwtjes steenbokken, maar liepen er ook nog eens een paar kleine bokjes bij hen! Ze waren echt om weg van te smelten, terwijl ze over de stenen heen sprongen en door stukjes gras heen renden! Jammer genoeg bleven ze erg ver weg en mooie foto's zouden het dan ook niet worden. We liepen dan ook na een tijdje weer verder. Een aantal uur hebben we in de vlakte waar de Gorges in uit kwam gefotografeerd en gewandeld. Zo'n 200 marmotten verder besloten we aan de terugtocht naar de auto te beginnen. Het was nog driekwartier lopen en ik hoopte met heel mijn hart op nog een paar steenbokken. Het probleem was alleen dat het zaterdag was en ook nog eens bijna 12 uur. Het was langzaam aan drukker geworden en dus al lang niet meer het optimale moment om steenbokken te spotten. Vaak als ik in dit soort situaties zit leg ik mijn vragen aan God voor. En dit keer was het niet anders. Ga ik er nog zien? Zal ik nog mooiere foto's van ze maken? En vooral, ga ik er nog eentje van dichtbij zien? Op alle vragen kreeg ik ja in mijn gedachten. Ik was eerlijk gezegd behoorlijk verbaasd, maar al snel zag ik de groep die we op de heen weg hadden gezien iets lager op dezelfde berg staan. Opnieuw heb ik een tijdje staan genieten van deze prachtige dieren. Dit keer hadden de meeste de schaduw opgezocht, want het begon al flink warm te worden. Normaal gesproken zou ik een uurtje wachten in de hoop dat ze verder naar beneden zouden komen, maar in tegensteling tot de steenbokken stond ik in de volle zon. Waardoor het na 10 minuten al echt niet meer uit te houden was, dus vroeg ik aan God; zal ik maar weer verder gaan? Opnieuw een ja. Dus liep ik verder. De auto was niet ver meer en ik begon me af te vragen of ik het antwoord op de vraag of ik er ook een van dichtbij mocht zien, misschien niet goed verstaan had. Maar een paar stappen verder verdwenen mijn twijfels als sneeuw voor de zon. Tot mijn grote verbazing kwam er op steenworp afstand een echte steenbok achter een heuveltje vandaan gelopen! Snel maakte ik een paar foto's en volgde haar voorzichtig een stukje terwijl ze over gras en stenen klom. Ik heb me nog nooit zo verwend gevoeld als op dat moment. Hetgeen wat onmogelijk leek, gebeurde echt en op deze pagina kan je het bewijs zien!